Íslam - sjötti hluti

Ég byrjaði þessa pistlaröð á því að rekja fyrstu árin af æfi Múhammeðs http://napoleon.blog.is/blog/napoleon/entry/1465595/

og nú verður fram haldið.  

Fyrstu vitranir sem hann fékk kringum árið 610 og hér var sagt frá í fyrsta pistlinum, voru Múhameð á margan hátt erfiðar og lýsti hann því síðar svo,  að það hefði verið eins og sálin væri rifinn burt úr líkamanum þegar Gabríel birtist honum og honum þótti sem hann væri að kafna. Því það var nefnilega .i.Gabríel; erkiengill sjálfur sem hafði vitrast honum. Við munum hér eftir notast við arabíska útgáfu á nafni engilsins, en það er "Gabril". Í fyrstu vissi Múhameð ekki almennilega hvað hann ætti að gera við þessa trúarreynslu sína og fór  leynt með hana, sagði aðeins konu sinni og nánustu fjölskyldu  frá henni. Kom þar margt til. Bæði var það, að í þessum boðskap sem Gabril flutti honum, var ráðist harkalega á hverskonar fjölgyðistrú  og þar með á undirstöðu þeirra trúarbragða er höfðu gert Mekku volduga og ríka. Í Mekku var að finna steininn heilaga, Kaba, helgasta stað araba og sóttu menn hann heim ár hvert . Eins og fyrr var sagt ríkti fjölgyðistrú á Arabíuskaganum fyrir daga Múhameðs. En steinninn í Mekka var einskonar sameiningartákn allra þeirra goða og vætta sem menn lögðu trú á. Mekkubúar höfðu síðan góðar tekjur af helgistaðnum ekki síst vegna þess að bannað var að bera vopn nálægt honum og þannig sköpuðust góðar aðstæður fyrir verslun. Allar leiðir araba láu því til Mekku og þangað streymdu úlfaldalestir hlaðnar varningi og pílagrímar með fullar hendur fjár, að nokkru leyti eins og túristar dagsins í dag. En öll gagnrýni á fjölgyðistrúna var sem sagt álitin gagnrýni á .i.Kaba;. Múhameð leit reyndar þannig á að hann væri ekki að rjúfa tengslin við forna menningu araba með kenningu sinni, eða réttara sagt, kenningunni sem Gabril gaf honum. Þess vegna hélt Múhameð sjálfur áfram að heimsækja helgistaðinn við Kaba, ganga sjö sinnum kringum steininn svarta í miðju helgiskríninu, kyssa hann og framkvæma þær helgiathafnir aðrar sem Kaba tilheyrðu , meðal annars að færa fórn á síðasta degi heimsóknarinnar til Kaba. Og þar með sló hann vopnin úr höndum andstæðinga sinna sem héldu því fram að hann væri að rjúfa tengslin við fornar dygðir.

En það var ekki síður  annað sem fékk Múhameð til að óttast viðbrögðin við boðskapnum. Boðskapur hans var nefnilega mikil árás á siðleysi kaupmannastéttarinnar í Mekku. Múhameð kenndi nefnilega að það væri rangt að raka að sér fé og safna auði á kostnað fátækra. Okurvextir af lánastarfsemi og annað það er í dag myndi flokkast undir kapítalisma, væri af hinu illa. Nær væri fyrir hina ríku að deila út auðæfum sínum og skapa samfélag þar sem hinum veikburða og viðkvæmu væri sýnd virðing. Þessi boðskapur féll svo sannarlega ekki í kramið hjá valdastéttinni í  Mekku og gekk Múhameð illa að safna þar lærisveinum. Um tíma leit meira að segja út fyrir að litla samfélaginu sem myndaðist í kringum hann, yrði útrýmt.